Geen categorie

Door Minke Koks, In Balans Therapie

“Oma, wij zijn dikke vrienden hè?” Ik kijk haar aan en heb mijn handen om die  van haar gevouwen. We zitten in haar vertrouwde huiskamer, het ‘vloerkleedje’ op haar tafel verraadt dat het inderdaad zo is. Oma glimlacht en zegt: “Ja lieve Minke, wij zijn dikke vriendjes.” En dan word ik wakker met een lach en een traan tegelijk.

Het was niet lang na haar dood dat ik dit droomde.  Of was het geen droom? Wat het ook was, voor mij was het een enorme bevestiging van de verbinding die ik met haar had. Of…. Heb!

Elf jaar later zit ik in haar stoel te mediteren. Ik zie een weiland en bevind me daar te midden van gras, bloemen en bergen. Een blauwe lucht op de achtergrond. En daar komt oma aangelopen. Ze kijkt blij en geeft me een hartelijke omhelzing. Het gaat goed met haar, ze is gelukkig. Het voelt zo werkelijk. Ik voel dat het haar écht is. “Mink, je hoeft niet verdrietig te zijn want onze verbinding is er nog steeds.”

Met een verheugd gevoel maak ik mijn ogen weer open. Voor die enkele minuten was ik bij haar, kon ik haar aanraken en sprak ze tegen me, zoals ze dat altijd deed.

“Die verbinding is er nog steeds.” Dat zinnetje raakt me. De dagen erna denk ik erover na. Het klopt wat ze zegt. Als we deze wereld verlaten en onze dierbaren achterlaten dan is de verbinding hetgeen wat blijvend is. Hoe je ook tegen de dood aankijkt. Wat je ook gelooft. De verbinding blijft, ook wanneer iemand overlijdt.

Voor mij voelde het alsof oma er weer was. De dagen erna voelde ze voor mij dichterbij dan ooit. Sceptici zeggen dat het wishfull thinking is, iets waar ik hoop uit put en dat mijn geest me voor de gek houdt. Anderen geloven dat het de ziel van onze dierbare is die laat weten dat de dood niet het einde is. Wat het ook mag zijn; voor mij was oma daar. En ze heeft gelijk: als iemand zoveel voor je betekend heeft bij leven, dan is die verbinding niet verbroken door de dood.  De relatie die je had, is er nog steeds. De herinneringen die je koestert, houden die persoon levend in je hart. Daar waar de liefde stroomt, is de verbinding blijvend.

Door Renee Hoogen, Zienswijzetraining

Eens in de zoveel tijd is het goed om te onderzoeken welke plek de Ja en de Nee in je leven innemen. Welke van de twee is leidend?

Voor mij was het heel lang vooral de Nee die de sterkste invloed had. Als kind grapte mijn moeder al dat ze me beter TanJA had kunnen noemen in plaats van ReNEE. Met sinterklaas kreeg ik eens een nietmachientje zodat ik ongestoord kon ‘Nieten en Neeën’.

De kracht en de energie van de Nee zijn belangrijk. Ze helpen je om gezonde grenzen te stellen en je eigen ruimte af te bakenen. Is er te veel Nee? Dan is de kans groot dat je het leven en het contact met anderen te veel buitensluit. Nee stopt en blokkeert, het beschermt en begrenst.

En de Ja? Ja brengt beweging en het opent, het bevrijdt en brengt mogelijkheden. Ervaringen worden rijker wanneer je ze tegemoet treedt met een Ja. Volmondig Ja zeggen. Ja tegen het leven, jezelf en alles wat er in je leeft. Mij brengt dit ervaringen van vervulling en overvloed.

Hoe zit het bij jou? Treed jij het leven vooral tegemoet met een Ja of een Nee? En is jouw Ja authentiek of komt ze vanuit verwachtingen of gewoonte?

In Cordium geef ik regelmatig samen met Lea Hütter-Quaas de workshop ”Yes, and more please!”. Daarin creëren we de perfecte gelegenheid om jezelf stevig te verankeren in de kracht van jouw Ja. Je bent welkom!

 

Door Minke Koks, In Balans Therapie

Ik gun mezelf mijn proces en dus de mogelijkheid om te groeien. Juist daarin kan ik mijn eigen kracht ontdekken. Het is heel vanzelfsprekend dat anderen me willen helpen of mijn problemen zouden willen oplossen, als ze me pijn zien lijden. Ik kan me goed voorstellen dat mijn dierbaren mijn verdriet zouden willen wegnemen als ze me zien worstelen. Maar juist daarmee zouden ze me mijn proces ontnemen.

Een ander zelf zijn proces te laten aangaan. Het betekent niet iemand in de steek laten of je geen moer interesseren hoe het met de ander gaat. Wat je doet is meeleven, niet meelijden.

In volle aandacht aanwezig zijn, bij de ander kunnen zijn en haar of zijn pijn kunnen verduren. Dat is steun geven. Anders dan een situatie voor iemand beter willen maken omdat je het vervelend vindt dat iemand verdrietig is, niet goed in haar vel zit of dat je van mening bent dat zij vooral gelukkig moet zijn.

Denk je dat die persoon dat zelf niet al weet? Hoe hard hij zijn best doet om weer gelukkig te zijn? Om er weer bovenop te komen? Ongevraagd met goed bedoelde adviezen komen kan er toe leiden dat een ander zich alleen maar meer eenzaam voelt. Oplossing? Die is heel persoonlijk. Er is niet één juiste weg. Er zijn meerdere wegen.

En nu dan even persoonlijk: Ik heb kanker gehad. En dat is heel erg pittig geweest. Die ziekte wens ik niemand toe. Maar het proces en de mogelijkheden om te groeien, dat gun ik je wel. Mezelf ook. Als ik van te voren zou hebben weten dat ik zo ziek zou zijn…? Nee dank je. Maar nu ik gezond ben, en terugkijk, kan ik zeggen dat juist die heftige periode me heel veel groei heeft gebracht. Ik heb het zelf moeten doorstaan, met alle worstelingen en onzekerheden en angst. Maar ik heb het gedaan, op mijn manier en met de liefdevolle steun van de mensen om me heen.

Dat ik mijn proces heb kunnen doorleven en het verdriet, de wanhoop en de boosheid. Het heeft me sterker gemaakt. Me dichterbij mezelf gebracht. En dat is wat de echte verlichting heeft gegeven. Dat gun ik een ander ook. Iemand die voelt dat hij op zichzelf kan vertrouwen, dat hij de kracht heeft om echt naar zichzelf te durven kijken en daardoor te mogen groeien. Vanuit de basis, vanuit het diepste IK.

En dat is een belangrijk fundament van mijn werk waarmee ik mijn cliënten ‘meer’ kan bieden dan alleen de vakgerichte vaardigheden. Ik stel vragen en ben aandachtig aanwezig. Ik luister en zoek samen met mijn cliënt naar zijn eigen weg. Op zijn eigen benen, vanuit eigen kracht. En dat voelt heel erg goed!

Door Monique Schoorl, Metta Yoga

Ik ben weer wat meer aan het lezen. Even een hangmatmomentje met mijn Happinez of lekker op de bank om mezelf te verliezen in een dikke pil van Dan Brown, ik lees van alles. Vooral ook als het gaat over de mens en het leven. En na het lezen van zo’n 150 pagina’s van het indrukwekkende Sapiens van Yuval Noah Harari en de recente column van journalist Annemiek Leclaire over ontploeteren, kom ik voorzichtig tot de conclusie dat wij mensen toch een beetje beangstigende en domme wezens zijn. [Lees meer…] overOntploeteren

Door Marion Arts, dansdocent/coach en eigenaar van DansDOET

Dans beweegt je, dans geeft je ruimte en dans verbindt. Als dansprofessional werk ik graag met dans als middel voor groei en ontwikkeling en dat geef ik vorm binnen de danscoaching die ik vanuit DansDOET in Cordium aanbied: voor alle leeftijden, in groepen en individueel. Hoe beschrijf ik nu de kern van de, toch vooral innerlijke, ongrijpbare, beweeglijke, ervaringen die dans te bieden heeft? [Lees meer…] overDans als middel voor groei en ontwikkeling

Door Tanja Konig

Als ik mijn bureau heb opgeruimd eindig ik altijd met twee stapels: te betalen facturen en te lezen artikelen/tijdschriften/boeken. De facturen zijn zo gedaan. Maar die laatste stapel groeit altijd. Ik kan het domweg niet bijhouden. Domweg, maar mijn “dom” gaat er niet van weg. [Lees meer…] overWeinig weten