Door Minke Koks
Op een warme dag zwom de kikker in een langzaam stromende rivier. Hij had het goed naar zijn zin, daar in het koele water. Plots hoorde hij: “Hé kikker, wil je me helpen?” Kikker keek op en zag daar schorpioen aan de kant van het water staan. “Neem me alsjeblieft op je rug naar de oever”, smeekte hij. Kikker antwoordde: “Geen sprake van! Als ik dat doe dan zal je me onderweg doodsteken! Ik ben wel goed, maar niet gek!”
De schorpioen keek hem verdrietig aan en reageerde: “Ach, kikkertje. Dat zou heel dom van me zijn. Als ik je zou steken dan verdrinken we allebei. Dan ga ik zelf ook dood.” Kikker dacht na en kreeg medelijden met de schorpioen. Hij negeerde zijn alarmbellen en besloot de schorpioen te helpen. Hij nam hem op zijn rug en zwom richting de overkant van de rivier.
Halverwege voelde de kikker een felle steek in zijn rug. Hij voelde zijn lichaam verstijven en vroeg met zijn laatste zucht: “Schorpioen wat doe je nu?” “Het spijt me kikker, ik kan het niet helpen. Ik ben wie ik ben en het is sterker dan mezelf”
Het verhaal van kikker en schorpioen is al 62 jaar oud (waarschijnlijk nog veel ouder). En het moraal van het verhaal is nog steeds actueel. We zijn wie we zijn en doen de dingen die we doen.
De kikker neemt anderen op zijn rug, al gaat het vaak ten koste van zichzelf. Zijn eerste intuïtieve reactie is: pas op, niet doen! Hij negeert zijn gevoel en doet het toch. Uit sociale overwegingen, omdat het zo hoort of omdat hij zich identificeert met de helper, iemand die altijd klaar staat voor anderen. Misschien wil hij de lieve vrede bewaren. Of wil hij de wereld een stukje mooier maken.
Al 37 jaar lang voel ik me net als die kikker. Nou dat lieg ik, 36 jaar…. Het afgelopen jaar heb ik aan die oever gestaan en me afgevraagd welk dier ik het beste zou kunnen zijn. De kikker, de schorpioen? Of wellicht een zalm die tegen de stroming in zwemt? Ja dat laatste. Het past ook wel bij het doorbreken van oude patronen. De transformatie van de vredelievende behulpzame kikker naar een tegen de stroming inzwemmende zalm. Dwars, assertief en heel hard werkend. Het kost hem ook veel energie om tegen de stroom van de rivier te zwemmen. Zalmen doen dat om zich voort te planten.
Hoewel de transformatie vruchtbaar is, verlang ik er soms naar om die kikker weer te zijn. Terug in oude patronen, geen gedoe van mijn omgeving en een rustig kabbelend riviertje. Maar weet je, net als de kikker voelde ik die steek in mijn rug, telkens als ik iets deed wat goed was voor een ander maar wat ten koste ging van mezelf.
En afgelopen jaar was ik de zalm die stroming opwaarts zwemt. Het water om me heen is onrustig. Mijn verwoede pogingen om verder te komen veroorzaken golven in het water. Het zij zo. Ik laat me in ieder geval niet meer steken door de schorpioen! Maar al ben ik als een vis in het water, toch voel ik me niet zo. Ik wil de zalm niet voor altijd zijn. Dat past ook niet bij me. Maar wie ben ik dan wel?
Ik sta weer aan de waterkant en zie de reflectie van mezelf. Ik maak de balans op van het afgelopen jaar (ja, het is weer december), dan zie ik die lieve kikker. Zijn intenties zijn goed, zijn hart zit op de goede plaats. En ik realiseer me dat de kikker nog meer symboliseert: Hij bezingt en viert alle begin, staat voor geboorte en wedergeboorte. En hij is een schoonmaker (emotioneel en energetisch) en staat voor transformatie.
Dus in feite hoeft hij niet te veranderen, net als de schorpioen is hij wie hij is.
Wat de kikker echter vergeet is om goed voor zichzelf te zorgen. Hij hoeft niet iedereen op zijn rug te nemen als hij daar te moe voor is, geen zin in heeft of als het ten koste gaat van zichzelf. Omdat schorpioenen bestaan wil dat niet zeggen dat een kikker niet mag zijn wie hij is.
Ik denk dat hij hartstikke mooi is. Wat ik die kikker daarnaast wil meegeven is dat hij dat vooral moet blijven zien. En dat hij luistert naar zijn intuïtie.
Dat lijkt me een goed plan!
