Door Meis Thewissen
Soms vertel ik het nog weleens aan een Cordium-collega, of een cliënt, mijn rare geschiedenis met Cordium. En dan moet ik er ook altijd weer even om glimlachen. Cordium is mijn ‘familiebedrijf’.
In alle laagjes die we afpellen in ons leven blijven vader en moeder – of je dat nu wilt of niet – toch een grote rol spelen. Bij mij tenminste wel en ik merk dat naarmate ik ouder word, ik die rol als steeds prettiger, warmer en liefdevoller ga ervaren en dat is fijn.
Het Cordium helpt me daar enorm bij. Nee, dit is geen aanprijzing voor een van de activiteiten die wordt aangeboden en je meehelpt het verleden te begrijpen; het is het gebouw zelf dat me in dat proces begeleidt.
De muren, de vloeren, de ramen.
Cordium was ooit een naaiatelier. Daar werkte mijn moeder – dochter van de melkboer uit Grave – totdat ze ging trouwen. Het atelier hoorde bij de fabriek die stond waar nu een grasmat ligt als Thiemeparkje: de Maertens tricotagefabriek. Binnen de muren van dat gebouw werkte mijn vader: een Limburgse boerenzoon die zijn militaire dienst in Grave sleet en daar op een dansavond mijn moeder ontmoette. Hij bleef en hij ging de textielindustrie in. Zo werkte mijn moeder in het ene gebouw en mijn vader in het andere dat ernaast stond. Best symbolisch.
Als ik in de grote groepsruimte werk, kan ik wel wegdromen naar het beeld hoe mijn moeder daar tussen de ratelende Singers gebogen over haar eigen werk zat. Droomde ze over mijn vader? Droomde ze van toekomstige kinderen? Dat geeft mijn ijdelheid mij een beetje in, maar het is zo heerlijk om me dat voor te stellen. En omgekeerd: zou mijn vader in het andere gebouw ook lopen dromen? Ze fietsten samen. Van Grave naar Nijmegen. Hij naar het ene en zij naar het andere gebouw. En daarna weer samen terug.
Over dat samen van hun heb ik een paar weken geleden iets uitgesproken. Mijn broer en ik stonden aan de oever van een water, waar we de as uitstrooiden van onze ouders. Op hun trouwdag: 8 februari. Ik heb gezegd, daar, dat ik de inhoud van ‘samen’ dankzij hen heb leren kennen en leren waarderen. Dat je samen iets kunt doen, samen iets tot stand kunt brengen, samen een doel hebt wat je ook weer samenbindt. Dat je samen kunt genieten. Samen uit, samen thuis. Dát soort samen, daar waren zij goed in.
Toen we hun as verstrooiden op het water vormde dat, in de stroming aan het oppervlak, een hart. We stonden er met open mond naar te kijken. Wondertje? Boodschap? Toeval? Misschien wel, misschien ook niet, maar het was ontroerend mooi.
Het samen dat mijn ouders voorleefden, leeft voor mij voort in Cordium. De muren hebben een herinnering wellicht aan hun beeltenis, de vloeren echoën in de verte nog hun voetstappen van en naar elkaar toe en door de ramen vliegen misschien nog oude flarden van hun dromen over de toekomst en over elkaar weg naar de wolken in de blauwe lucht. Maar dat samen van hun, dat zit voor mij in Cordium. In de mensen, in de muren en in mezelf daartussen.
