Door Lucy Sarink
Wat maakt dat jij in beweging komt? Is het de droom die je al zo lang wilde verwezenlijken? Of gewoon de hypotheek die betaald moet worden? Zijn het onontkoombare ‘sociale verplichtingen’ of wat kilo’s die er nog af moeten? Of wellicht de dans die je nog wilt leren, de administratie die achterstallig is en de kast die niet meer dicht kan…..? Aan redenen om in beweging te komen meestal geen gebrek.
Heb jij dat ook? Zo’n gevoel dat je minstens drie levens nodig hebt om alles wat je in dit leven wilt proppen af te krijgen? Of heb jij juist teveel tijd en te weinig inspiratie? Kan ook zijn dat jij één van die zeldzame geluksvogels bent bij wie alles in balans is. Wat ik zo het meest om me heen hoor is dat er meer dan genoeg beweging is, maar dat het nog net of zelfs helemaal niet de gewénste beweging is. Teveel beweging die voelt als moeten en te weinig beweging die voelt als vrijheid. Moeten lijkt de ruimte van datgene waar we werkelijk naar verlangen op te slurpen. ‘Ik moet nou eenmaal… ‘ ‘Eerst nog even… ‘ vul maar in. ‘
‘Ik zou zoooo graag wat meer tijd voor mezelf hebben!!’ Zodra ik mezelf dát hoor denken klinkt er een snerpend alarmsignaal. Tijd voor mezelf?? Maar is dan niet alle tijd voor mezelf? Is het überhaupt mogelijk om een ander soort tijd te hebben dan die voor mezelf? ‘Natuurlijk!’ roep je misschien. ‘Weet je wel hoeveel tijd mijn werk, kinderen, familie, vrienden, huishouden, engazomaardoor in beslag nemen?’
Het leven lijkt zich soms los van ons te bewegen. We zijn er wel, maar eigenlijk ook niet, of slechts gedeeltelijk. Iets van ons vervult de rol … voorwaardelijk, niet helemaal van ganser harte. Niet helemaal uit vrije wil. Dat was voor mij in 2009 een nogal schokkende ontdekking. Na een tweede diagnose borstkanker leek mijn leven abrupt tot stilstand te zijn gekomen. Vanuit een draaikolk aan beweging plotsklaps even helemaal niets… En dan zomaar die gedachte: ‘ben ik er mijn volgende verjaardag nog wel?’ Plots geconfronteerd met een wellicht nabij einde van mijn leven als Lucy Sarink besloot ik om geen seconde meer te verspillen aan ‘onvrije’ beweging. Elke stap die ik zette zou voortaan uit volkomen vrije wil zijn. Mijn hele leven zou voortaan recht uit mijn hart komen.
Het is nu zeven jaar later. Zeven jaren waarin ik onverdroten alle hoeken en gaten van hartgestuurd leven verkende. Niet altijd rozengeur en maneschijn want oh oh wat een klus is het om je eigen, authentieke levenspad te banen. Maar wát een beweging, wát een wondermooie reis! Het aller-wonderlijkste? Dat is toch wel de ontdekking dat er ten diepste geen sprake is van in beweging kómen, maar van me láten bewegen. De impuls die mij in beweging zet is niet van mij, zo ervaar ik. Althans niet van de persoon die ik Lucy Sarink noem. Wat mij beweegt is het Leven. Het Leven met een hoofdletter L dat vele namen heeft gekregen, maar in wezen onbenoembaar is.
Mijn hoofd wil maar al te graag een plasje plegen over die hart-impulsen. Soms lijkt het hoofd zelfs lichtelijk incontinent. Ongevraagd en ongeremd stort het verstandige adviezen, voor- en nadelenlijstjes, doemscenario’s, meningen en oordelen van de buitenwereld, onzekerheden en onvoorspelbaarheden over me uit… Wat te doen? Waarheen te sturen? Hoe te weten of nu mijn hart of mijn hoofd aan het woord is?? Het toverwoord: ONTSPAN! Ja echt! Ontspan… land in jezelf, in de eindeloze ruimte van het hier en nu, in het prachtige lichaam waarin je woont. Daar vind je de stille, rijke bedding waarin je levensrivier stroomt. Daar voel je een zacht, maar onmiskenbaar duwen: ‘die kant op’.
We zijn onophoudelijk in beweging, sterker nog: we zijn beweging. Ontspan en geef mee, zonder oordeel, zonder verwachting, doel-loos. Iets in mij begint nu te gniffelen. ‘Mooi gezegd Luus, maar hoe zit het met jou? Lekker ontspannen aan het meebewegen?’ Wie zei er nu net dat ze zo’n zin had om met een boek in de hangmat te gaan liggen, maar dat ze nog een column moest schrijven?’ Oefenen, oefenen, oefenen…
Geniet ervan en Leef-ze!
