Door Cees van Loon
Maandagochtend na onze workshop. De taxirit naar het vliegveld van San Jose is een mooi moment om terug te blikken.
De gezichten en verhalen van de 17 Costaricanen en 1 Mexicaan komen één voor één voorbij. De jonge vrouw, die van haar moeder te horen kreeg dat ze niet naar de universiteit mag omdat “ze toch niets waard is”. De vrouw die al jarenlang geen contact heeft met haar gokverslaafde en door haar familie uitgekotste vader. De net uit de kast gekomen jongeman die moeite heeft met zijn leven en vriendschappen. Een andere jongeman die genoeg heeft van alle verliezen van naasten en geliefden in het afgelopen jaar. Samen met mijn vrouw Anna vraag ik me af of er een gemeenschappelijke noemer is. En in hoeverre die te maken heeft met de cultuur.
Duidelijk is de overheersende invloed van moeders op de ontwikkeling van hun kinderen. Vaders zijn compleet uit beeld en vaak in moeilijkheden. (Gevangenis, verslaafd, vertrokken, emotioneel afwezig). Daardoor staan de moeders voor een loodzware taak, waardoor ze in feite in een dubbelrol moeten functioneren. Dat is teveel gevraagd en niet te doen. Als dit tijdens de workshop ter sprake komt, zegt een van de mannelijke deelnemers dat de mannen in Costa Rica worstelen met hun rol. “Het ontbreekt ons mannen aan een rolmodel. Ik voel me onzeker en weet niet hoe me te verhouden tegenover andere mannen, tegenover vrouwen. Wat is in godsnaam mijn plek?” Hartverscheurend zo’n verhaal, zeker als later tijdens het proceswerk blijkt dat het merendeel van de deelnemers behoefte heeft aan een “daddy”. Pijn, woede, verdriet roept dit op.
Het voelt als een opluchting dat men deze gevoelens kan uiten. Er is steun en acceptatie van de anderen. Daardoor ook verbinding. De mooiste boodschap komt van een man die zegt dat hij nu in ieder geval weet hoe hij wel als rolmodel voor zijn eigen kinderen kan functioneren.
De taxi rijdt door de toegangspoort van het vliegveld: “Bestemming bereikt”.
Cees van Loon
Core Energetisch therapeut
