Door Monique Schoorl, Metta Yoga
Ik ben weer wat meer aan het lezen. Even een hangmatmomentje met mijn Happinez of lekker op de bank om mezelf te verliezen in een dikke pil van Dan Brown, ik lees van alles. Vooral ook als het gaat over de mens en het leven. En na het lezen van zo’n 150 pagina’s van het indrukwekkende Sapiens van Yuval Noah Harari en de recente column van journalist Annemiek Leclaire over ontploeteren, kom ik voorzichtig tot de conclusie dat wij mensen toch een beetje beangstigende en domme wezens zijn. Oh ja, we zijn ook uniek, geweldig interessant en bijzonder, maar man-oh-man wat kunnen we het onszelf moeilijk maken. Oké, ik heb nog maar 150 pagina’s gelezen, maar als we wat daar staat voor waar aannemen dan hebben we onbewust gekozen voor een pittig leven. Een vicieuze cirkel van keihard zwoegen, waarbij alleen een kleine groep elite zou genieten van een verbeterde kwaliteit van leven. De rest werkt… en werkt hard.
Volgens Yuval is één van de belangrijkste redenen voor het succes van de Sapiens het feit dat we in staat zijn om verhalen te maken. Een gedeeld gedachtegoed over hoe het leven hoort te zijn brengt harmonie en stelt mensen in staat in grote groepen samen te werken. Dit was nodig om als soort te kunnen overleven. Alleen, zo stelt Yuval voor mij een belangrijke vraag… is het echt succes, als op individueel niveau de kwaliteit van leven achteruit gaat?
Annemiek Leclaire heeft het ook over onze kwaliteit van leven. Zij stelt dat onze ideeën over de maakbaarheid van het leven, waarin je alles kunt bereiken wat je maar wilt, heeft geleid tot een prestatiemaatschappij en een cultuur van verplicht ‘moeten’, waarbij het gaat om overleven en burn-out.
Wat ik nu zo interessant vind aan beide verhalen is dat we dit dus allemaal hebben gecreëerd met onze eigen verhalen en gedachten. We vertellen onszelf en de wereld continu dat het niet goed genoeg is, het moet beter, meer en sneller en we maken zo onszelf en de wereld er niet beter op.
Is het dan niet tijd voor nieuwe verhalen? Nieuwe ideeën over succesvol leven voor onze soort? Tijd voor het stoppen met moeten, zoals Annemiek zich afvraagt. Ja, ik ben het met haar eens. Ik heb geen idee hoe dat er op mondiaal niveau moet uitzien, maar op individueel niveau begint het volgens mij met niets. Niets? Ja, niets doen, de tijd nemen om te rusten, te lanterfanten of in Leclaires woorden… te ontploeteren. De enige manier… want nieuwe gedachten en creatieve ideeën komen alleen voort uit een ontspannen en leeg hoofd. En aangezien dit prima past bij mijn voornemen, ontploeter ik met haar mee.
Dus dacht ik vandaag, ik moet helemaal niets en ben, toen ik om 06.00 uur wakker werd, niet meteen opgestaan voor mijn yoga-routine (zoals een ‘echte’ yogi zou moeten doen), maar heb ik nog eens een stukje gelezen in Sapiens, doezelde nog een uurtje weg om vervolgens pas om 08.15 naast mijn bed te staan. Vervolgens heb ik Pink aangezet, je weet wel, die stoere bitch van een zangeres. Want ik herinnerde me hoe heerlijk ik het vroeger vond om uren voor mijn radio te zitten en op te gaan in de muziek en de prachtige lyrics. Daarna heb ik al neuriënd ff een uurtje de administratie gedaan en wat huishoudelijke klussen en dat voelde, met Pink in mijn hoofd, niet als moeten. Daarna heerlijk uitgewaaid op de dijk met mijn zwarte viervoeter, waarbij ik mijn gedachten liet gaan over wat ik gelezen had en uiteindelijk een paar geweldige inzichten kreeg over mijn eigen gecreëerde levensverhaal. Ik mocht van mezelf lekker koffie drinken met netflix aan en chocolade op reikafstand. En terwijl ik daar zo zat, wilde ik schrijven… dus pakte ik mijn laptop en het resultaat lees je nu hier.
Grappige conclusie… Moeten gaat vaak over een gewenst resultaat. Ik moet sporten, want ik wil die kilo’s kwijt. Ik moet nog even iets harder werken, want ik wil die promotie. En hoewel ik niets moest vandaag, heeft het ontploeteren me toch van alles opgeleverd: lichaamsbeweging (want luisteren naar Pink zonder te swingen gaat niet), ontspanning door het wandelen waardoor ik die mooie inzichten kreeg. Het huishouden is gedaan én ik had nog energie en zin in het schrijven van een blog. Wat de kwaliteit daarvan is, laat ik aan jullie over, maar ik heb er lol in gehad.
Best oké voor een dagje “niets moeten”. Of is dit nu toch weer mijn op het wereldse succesgerichte ego wat nog in het oude patroon zit van presteren en daar stiekem trots op is? Ik ben er nog niet uit, maar ik ontploeter lekker door en duik nog even in Sapiens… ik moet nog zeker de helft van het boek, dus wie weet wat ik daar nog van leer.
Zie ik je deze week op de yogamat? Niet omdat het moet, maar omdat het zo lekker is! Ontploeteren we daar samen verder.
Liefs, Monique
