Door Tamara Bremer
Mijn zoontje is bijna 4 maanden te vroeg geboren en woog 800 gram bij zijn geboorte. Hij redde het met heel veel ondersteuning en professionele zorg. We kregen al snel te horen dat alleen ‘groeien’ hem echt zou helpen. De mensen om hem heen moesten hem hierbij ondersteunen. Bij een lichtknopje weet je: ik druk op het knopje en dan gaat het aan of uit. Geen verrassingen. Je doet iets en weet wat daar uitkomt. Bij groei is dat anders. Wat je ook doet om groei te bevorderen, je weet nooit precies wat de uitkomst is.
Wat konden we doen ter ondersteuning van de groei van onze zoon? Net als bij een grasspriet groeien wij mensen ook niet harder als je eraan trekt. Wat deden we? Focussen en prioriteiten stellen. Observeren, de tijd nemen, geduldig zijn, erbij zijn, het beste ervan hopen. Voeden en doseren. Hulp en expertise aanvaarden en daarbij ons eigen gevoel volgen. De emoties toelaten. Positief blijven en het negatieve niet ontkennen, maar aanvaarden. En soms even met hele andere dingen bezig zijn om het hoofd leeg te maken.
Een groot deel van de tijd konden we niets anders doen dan wachten op zijn groei. Ik was zo dankbaar dat mindfulness al in mijn leven was. Maandenlang heb ik zoveel mogelijk ‘mindful’ met hem gezeten. Hoe? Als ik bij hem was, was ik met mijn lijf en geest bij hem: ik voelde hoe licht hij was, hoe zijn huid tegen mijn huid voelde en ik keek, luisterde en nam de geuren in me op. En ook: ik ademde, hield vast en koesterde, bijvoorbeeld door tegen hem te praten over zijn zus, vader en hoe welkom hij was. Als ik me zorgen maakte of aan moeilijkheden dacht, deed ik dat niet op de momenten dat ik met hem zat.
Ik heb veel gevisualiseerd op de momenten dat ik bij hem was. Zelfs op momenten dat gezegd werd dat de kans klein was dat hij thuis zou komen, heb ik mijn zoon gevisualiseerd in de toekomst. Meestal waren dat beelden dat hij in de tuin aan het spelen was, met een bal, rennend, lachend….. En nu 4 jaar later is hij gegroeid tot dat lieve, vrolijke, gezellige, eigenwijze jongetje uit mijn beelden van toen.
We hebben heel veel geluk gehad, want bij groei heb je heel veel niet in de hand. Niet alleen onze zoon is gegroeid in deze tijd. Wij ook.
Als volwassenen hoeven we niet meer lichamelijk te groeien, maar streven we vaak naar groei op andere vlakken, bijvoorbeeld emotioneel, spiritueel of sociaal. Je kunt anderen of jezelf ondersteunen bij groei en ontwikkeling. Wat heb je nodig om te groeien? Wie kunnen je hierbij helpen? Kun je jezelf en het proces liefdevol en geduldig benaderen? Met wie zoek je samenwerking? Ben je de krachten aan het bundelen? Zorg je ook voor ontspanning en afleiding?
Wat je ook doet om groei te bevorderen, je weet nooit precies wat de uitkomst is. Dit maakt de weg ernaartoe spannend, mooi, soms verdrietig en zeker divers.
